Τα σωφρονιστήρια
Έρχονται μέρες που με πλημμυρίζει μια ανεξήγητη αισιοδοξία και διάθεση για ζωή,άλλες πάλι μοιάζουν να έχουν βγει από τις σελίδες της Plath.Τελευταία οι δεύτερες έχουν υπερκεράσει τις πρώτες και εγώ τις παρακολουθώ,ανήμπορος να κλέψω στη μοιρασιά.Η αρχική ανησυχία των φίλων μου μετατρέπεται σε μια υπαινικτική περιφρόνηση,έτσι τουλάχιστον νομίζω,κάποιες φορές.Υποθέτω όμως πως η φιλία γνωρίζει να εξυφαίνει αβαργόμιστα τον γερό της ιστό.Έτσι οι προτροπές των οικείων μου να παρατήσω επιτέλους τη μαυρίλα και να χαρώ μαζί τους,θρυμματίζουν τον(φανταστικό)πίνακα του Hopper,στον οποίο νιώθω ότι μετέχω.
Έναν απ'αυτούς τους φίλους μου επισκέφτηκα στον Ευαγγελισμό πριν κάποιες μέρες.Ομολογώ πως αναγκάστηκα να το κάνω διότι,παρά την καλή μας σχέση,με κόπο περνάω το κατώφλι των νοσοκομείων.Απεχθάνομαι τους μεγάλους διαδρόμους με τους ψυχρούς τοίχους,τη μυρωδιά της απελπισίας,την περιρρέουσα διαπίστωση μιας πρότερης ζωής που τώρα απουσιάζει.Ευτυχώς δεν είχε κάτι σοβαρό,μόλις μπήκα στο δωμάτιο χαμογέλασε.Δεν τον θυμάμαι και ποτέ διαφορετικά,άλλωστε."Ευτυχώς που ήρθες"μου είπε η Λένα,η γυναίκα του."Μη τον βλέπεις έτσι,όλη τη μέρα γκρίνιαζε σαν μικρό παιδί".Θέλησα να γελάσω με την οξυδερκή της επίπληξη,δεν μπορούμε να κρυφτούμε από τις γυναίκες μας και τις γυναίκες των φίλων μας,κάτι όμως με εμπόδιζε.Στο διπλανό κρεβάτι ήταν ξαπλωμένος ένας ηλικιωμένος άντρας που ανάσαινε με δυσκολία.Το πελιδνό του χρώμα(μου ήρθε αμέσως στο νου αυτή η λέξη που είχα πρωτοδιαβάσει στα ρώσικα μυθιστορήματα,μόλις αντίκρυσα το προσωπό του)μου προκαλούσε αποστροφή αλλά εξακολούθησα να κοιτάζω με ένα αίσθημα ασέβειας και μικρότητας μπροστά στους δικούς του ανθρώπους που έστεκαν βουβοί από πάνω του,ανίκανοι να του προσφέρουν την παραμικρή βοήθεια.Κανένας μορφασμός δεν τάραζε το γαλήνιο πρόσωπο,το βλέμμα παρέμενε άδειο,ο ρόγχος επαναλαμβανόταν ρυθμικά,αναλλοίωτα.
Με την πρόφαση πως θέλω να κάνω ένα τσιγάρο,βγήκα στο μπαλκόνι παρά το τσουχτερό κρύο.Τα φώτα των αυτοκινήτων σκορπίζονταν γλυκά στην κρύα άσφαλτο,τα κορναρίσματα από τη λεωφόρο,σαν τα χτυπήματα της πόρτας στον Μάκβεθ,με επανέφεραν στην 'φυσιολογική διαδοχή των ανθρώπινων μελημάτων'.
Έχοντας σβήσει το τσιγάρο ξαναμπήκα μέσα στο δωμάτιο,αποχαιρέτισα γρήγορα τον φίλο μου χωρίς να κοιτάξω δίπλα και έφυγα βιαστικά.
Τον ξαναεπισκέφτηκα πριν λίγες μέρες,στο σπίτι του αυτή τη φορά.Είχε πάρει εξιτήριο και θέλησα να τον δω.Αγόρασα και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί,μην πάω με άδεια χέρια.Δεν βρήκα την αγαπημένη μου "Νάουσα" που έψαχνα,έτσι πήρα κάτι άλλο.
Ο φίλος μου ήταν μια χαρά στην υγεία του,όπως διαπίστωσα.Οι γιατροί του συνέστησαν να κόψει το ποτό και το κάπνισμα,ξέχασαν να του πουν όμως τον τρόπο,γι'αυτό και δεν ακολούθησε τη συμβουλή τους.
Μου αφηγήθηκε το χρονικό της νοσηλείας του,τα άθλια γεύματα,τους υπερόπτες γιατρούς,τους διάφορους πραματευτάδες που έχουν για μουστερή τον ανθρώπινο πόνο,τους ωραίους ανθρώπους που γνώρισε κατά την παραμονή του στο νοσοκομείο.Έμοιαζε να τα απολάμβανε όλα αυτά εξίσου και να τα νοσταλγούσε κάπως.Τον ρώτησα για τον ηλικιωμένο κύριο,μου είπε πως πέθανε δυο-τρεις μέρες μετά από τη μέρα της επίσκεψής μου.Στο κρεβάτι του έφεραν εσπευσμένα ένα μεσόκοπο ανθρωπάκι από την επαρχία.
Η Λένα είχε ετοιμάσει φαγητό,μου πρότειναν να καθήσω να φάω μαζί τους.Δέχτηκα με ευχαρίστηση την πρόταση ,ανοίξαμε και το κρασί που είχα φέρει,το βρήκα υπέροχο,και ας μην ήταν ξινόμαυρο.
posted by still ill @ 7:45 AM
8 Comments:
Είναι πολύ σημαντικό να συμπαραστέκεσαι στους φίλους τη στιγμή της αδυναμίας τους. Εκεί δοκιμάζεται η φιλία, στην ανάγκη. Δεν χρειάζεται να κάνουμε πολλά πράγματα.. και μονάχα η παρουσία μας δίπλα τους σημαίνει κάτι.. ότι δεν τους ξεχνάμε. Αυτή η παρουσία τους δίνει δύναμη να εξακολουθήσουν τη ζωή τους.
Γνωρίζω, δυστυχώς, ανθρώπους παρατημένους.. ξεχασμένους απο φίλους και οικογένεια.. μετά από ένα "ατύχημα" ή μια δύσκολη συγκυρία. Ευτυχώς, το πρόβλημα του φίλου σου ήταν κάτι ελαφρύ.. αλλά.. Αν υπήρχε πρόβλημα πνευματικής υγείας του, τι θα έκανες άραγε; (αν θέλεις, απαντάς και σόρρυ για το ερώτημα)
Το ποστ σου με συγκίνησε:-)
Δεν είναι περιφρόνηση, προσωρινή δυσανασχέτηση μόνο. Και μετά θα επανέλθουν δριμύτεροι. Δατ ιζ, αν οι φίλοι είναι αληθινοί...
Νύχτα καλή Still ill (εγώ πάντως θα περιμένω μέχρι να αλλάξεις το nick σε Ill no more - δεν ξέρεις ποτέ...) ;-)
rodia,χαίρομαι και σε ευχαριστώ.Αυτό που ήθελα να σημειώσω είναι ότι πολλές φορές ξεχνάμε την πολύτιμη παρουσία των φίλων και ό,τι μας προσφέρει αυτή.Χαμένοι στο δικό μας μικρόκοσμο,μεγεθύνοντας τα προσωπικά μας άγχη και τις φοβίες δεν εισπράτουμε αυτό που μας δίνεται.
Και έρχονται κάποια περιστατικά όπως η αρρώστεια ή ο θάνατος να μας "σωφρονίσουν",να μας κάνουν να επανεκτιμήσουμε τις μικρές χαρές που μοιραζόμαστε και ομορφαίνουν την καθημερινότητά μας.Αναφορικά με αυτούς που μια ατυχής συγκυρία τους
οδηγεί στη λήθη,νομίζω πως κάποιες
φορές είναι και επιλογή τους.Αρνούνται να δεχθούν το ειλικρινές ενδιαφέρον των "άλλων" ίσως γιατί βλέπουν την κραυγαλέα υγεία τους σαν μια διαρκή προσβολή,σαν μια
μόνιμη υπενθύμιση της κατάστασης τους,χωρίς να εννοώ ότι όντως μειονεκτούν απέναντι σε υγιείς,όπως
επίσης ότι φαινόμενα εγκατάλειψης
και απομόνωσης δεν είναι συνηθισμένα.Για το ερώτημά σου(γιατί
sorry?)ειλικρινά,τι να πω;Δεν ξέρω
να μιλάω υποθετικά,οι άνθρωποι με τους οποίους συγχρωτίζεσαι έχουν μια προσωπικότητα που σε ελκύει,κάποια συγκεκριμένα γνωρίσματα του χαρακτήρα τα οποία εκτιμάς και σε φέρνουν κοντά τους.
Αν αυτά εκλείψουν ή ατονίσουν,ανάμεσα σε υγιείς ανθρώπους,τότε οι δρόμοι αναπόφευκτα
χωρίζουν.Όταν όμως μεσολαβεί η όποιου είδους ασθένεια,φοβάμαι πως και η παραμικρή υπόνοια λύπησης υπονομεύει την ειλικρινή εκδήλωση κάθε αισθήματος,είτε επειδή φοβόμαστε να θίξουμε ευαίσθητες χορδές,είτε επειδή προσπαθούμε να μην αισθανθούν υποδεέστεροι.Όπως και να έχει οδηγούμαστε σε έναν άτυπο ρατσισμό,εμείς που τον καταδικάζουμε.
Mindstripper,το παρουσιάζω όχι σαν βεβαιότητα αλλά σαν μια νοσηρή εικασία(τι θα ήμουν χωρίς τις ανασφάλειες και τις ενοχές μου);
Αλλά και έτσι να ήταν και να μην επανέρχονταν,τι θα σήμαινε αυτό;
Σε έχουν ήδη χαράξει,σε έχουν σχηματίσει,τους κουβαλάς μέσα σου,ακόμα και αν δεν τους ξαναδείς ποτέ.
Όσο για το όνομα,αν συνεχίσεις να με αποπροσανατολίζεις με την θετική οπτική που διέπει τα κείμενα σου,ίσως αλλάξει.Έτσι όμως θα προδώσω την αγάπη μου για τον Morrissey,αλλά όπως και απέναντι στους φίλους μου,δεν υπήρξα ποτέ επίορκος.
Το καλοκαίρι έμεινα αρκετόν καιρό στο νοσοκομείο. Είχα τρία χρόνια να πάρω άδεια και μου την έδωσε ο οργανισμός μου μαζεμένη, είπε ο γιατρός. Το διπλανό κρεββάτι "ανήκε" σε έναν γνωστό πλαστικό χειρούργο. Η άλλη πλευρά - τα όμορφα κορίτσια που ένοιωθαν άσχημα.
Mirandolina,μπορείτε να φανταστείτε ένα νόμισμα με την ίδια όψη και στις δύο πλευρές;εγώ πάντως,όχι.Η άλλη πλευρά,ευτυχώς υπάρχει παντού,δεν το καθιστά κίβδηλο,του προσδίδει την αξία του.
"Verra la morte e avra i tuoi occhi"έγραψε κάποιος άλλος,και αυτός τραγικά εύθραυστος,όπως ήταν και η σκοτεινή ομορφιά της Plath.
H οποία σε άλλο σημείο λέει:"Παρ'όλο που,το ομολογώ,κάποιες φορές επιθυμώ
κάποια ανταπόκριση απ'το βουβό ουρανό,δεν έχω στ'αλήθεια παράπονο:
Κάποιο αμυδρό φως μπορεί ακόμα
να ξεπηδήσει λευκόπυρρο"
Και είναι αυτό,George,που αναζητάμε-ένα φως.
Έστω και αμυδρό.
Ξέρω κάποιον που έμεινε παράλυτος, πρώην μανιώδης των καταδύσεων. Το πάλαιψε, μειωσε την παράλυση, έκανε οικογένεια και είναι μια χαρά άνθρωπος, αυτό που λέμε "κανονικός" (εδώ χωράει νερό η κουβέντα, αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ, έτσι;) με πολύ χιούμορ και χαρά στη ζωή του. Οι φίλοι παραμείναν πλάϊ του, όσο το πάλευε, τόσο βοηθούσαν, και στην πορεία απέκτησε κι άλλους φίλους...
Ξέρω κάποιον που, μετά απο κάποιες αναπάντεχες δυσκολιες, έπαθε διάφορες αρρώστιες, ανάμεσα σ' αυτές και του μυαλού. Τα έξοδα πολλά, η οικογένειά του ξεπουλήθηκε, εκείνος από νοσοκομείο σε ψυχιατρείο, και πάει λέγοντας. Οι φίλοι λάκκισαν απότομα, ένας έμεινε μονάχα από την εφηβεία. Πάλι καλά. Το παλεύει κι αυτός, έχει κάνει επάγγελμά του τη φροντίδα του εαυτού του, αφού ξέφυγε από τα γρανάζια των ψυχοφαρμάκων. Οι "τρελλές" του ιδέες όμως δεν τον έχουν εγκαταλείψει, αν και τις ελέγχει. Αυτό, το παράλογο, φοβίζει. Του είπα μια φορά, "γράψε αυτά που πιστεύεις, αυτά που φαντάζεσαι" αλλά κόντεψε να παλαβώσει πιο πολύ. Ενα άκακο και ήσυχο φοβισμένο ανθρωπάκι είναι, αλλά ποιος μπορεί να το πιστέψει;
Ο ρατσισμός απέναντι στον ανίσχυρο υπερισχύει. Ρατσισμός δεν είναι μόνο ο φόβος απέναντι στο διαφορετικό, αλλά απέναντι σε αυτό που φοβόμαστε μη του μοιάσουμε.
Δεν είναι ανάγκη να απαντήσεις, μια κατάθεση έκανα πριν πάω να κοιμηθώ.
:-)
Καλό μήνα - μη μας ξεχνάτε!
Σας ευχαριστώ,Mirandolina,επίσης και για σας να είναι καλός ο μήνας.Δε σας ξεχνώ,πως θα μπορούσα άλλωστε;Διαβάζοντας όμως τα κείμενα σας,όπως το τελευταίο αισθάνομαι αδύναμος να αρθρώσω την οποιανδήποτε λέξη,ίσως ψελλίζοντας μόνο να το κατάφερνα.
Όσο για μένα η εξεταστική και οι υποχρεώσεις στο γραφείο όπου εργάζομαι,δεν μου επιτρέπουν να επισκέπτομαι συχνά το βλογ μου.Τον λίγο χρόνο προτιμώ να τον αφιερώνω στην ανάγνωση κειμένων άλλων bloggers τους οποίους χαίρομαι να διαβάζω.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home